Ik luister de laatste tijd nogal eens naar podcasts. Onder andere de podcast moordzaken. Die behandelen delicten uit het verleden. Laatst kwam ik deze tegen:
https://podcastluisteren.nl/ep/Moordzaken-20-De-PlayStationmoorden
Het gaat over een drievoudige moord in Dordrecht. In november 2001. Ik zal het nooit vergeten. Samen met een drietal collega's kwam ik daar als eerste ter plaatse. Ik was net 1,5 jaar van de opleiding af, een groentje nog. Het was een wat vage melding die we kregen. Mogelijk een woningoverval en er zouden mensen vastgebonden zijn. Kort voor we ter plaatse waren kregen we mee dat er ook iemand belde die knallen had gehoord. De adrenaline spoot omhoog. Wat gaan we aantreffen? We deden de zogenaamde "zware vesten" aan en toen we met 2 surveillance voertuigen ter plaatse waren gingen we naar binnen. Wat we daar troffen zal ik nooit vergeten. Door de woning heen drie dodelijk getroffen mensen. Jonge mensen. Op een bepaald moment moesten we nog in 1 slaapkamer kijken. Overduidelijk een slaapkamer van een jong kind. Ik herinner me als de dag van gisteren het kloppen van mijn hart in mijn keel toen we die deur open deden. Wat zouden we daar treffen? En de opluchting toen er niemand in die kamer bleek te liggen. Even diep ademen , rust pakken en overschakelen naar standje werk. Want er moest veel opgestart worden. Veiligstellen sporen, waar hadden wij gelopen en waar niet enz. Zodra het mogelijk was werden wij afgelost zodat we alles op papier konden zetten. En van ons af konden praten. Eerst onderling, later met begeleiding. De herkenning van elkaars gevoel, bijvoorbeeld bij het openen van die laatste slaapkamerdeur. Belangrijk!
Vanzelfsprekend volg je het rechercheonderzoek van zo'n zaak wat nadrukkelijker dan anders. Binnen een week waren de daders aangehouden. Een goed gevoel gaf dat. We zijn ook naar de rechtszaak geweest. Bijzonder de mensen te zien zitten die verdacht worden van dat drama wat we aantroffen. Er kwamen forse straffen voor alle daders uit. Het werd niet duidelijk wie er nu precies de schutter was geweest en allen werden verantwoordelijk gehouden. Toen in mijn ogen niet meer dan terecht (en eigenlijk nog wel) Het was zo bizar wat, en hoe we de plaats delict aantroffen. Juridisch was het kennelijk wel vrij uitzonderlijk en er zijn, zoals in de podcast ook besproken, later nog herzieningsverzoeken geweest. Wat mij gek genoeg het meest vande rechtszaak is bijgebleven is de reden die één van de verdachten gaf voor zijn meedoen: Geld verdienen voor een borstvergroting van zijn vriendin.......
Het is al lang geleden en het heeft een plekje in mijn hoofd gekregen. Toch denk ik er nog wel eens aan. Bij het horen van de betreffende straatnaam. Of bij een bepaald geluid wat voor mij onlosmakelijk met die melding is verbonden. En dat geeft ook niet. Het moet een plekje krijgen, je hoeft het niet te vergeten.
:
Reactie plaatsen
Reacties
Zelf moet ik er ook regelmatig aan denken. 1 van de jongens was mijn buurjongetje geweest, Edwin Zandstra. Bij mijn weten zit die levenslang in Scheveningen. ššš