Gedachten bij de “Erasmus-schutter”

Het rare, vervelende gevoel dat me besprong toen bleek dat ik de "Erasmus-schutter" kende. Ik zal het niet snel vergeten. 
Zoals u waarschijnlijk wel ergens hebt gelezen is het proces tegen die zo genoemde "Erasmus-schutter" van start gegaan. Onder andere RTV Rijnmond deed er hier verslag van. Ik was die dag aan het werk op de meldkamer politie. Via 112 kreeg ik een paar betrokkenen aan de lijn. Paniek, angst, stress u zult het begrijpen. Al vrij snel kwam er een naam van een mogelijke verdachte naar voren. Shit, die ken ik. Ik heb hem als wijkagent meerdere keren gesproken. Ben zelfs, in zijn vorige woning, bij hem thuis geweest. Ja het was een paar jaar geleden maar toch. Had ik dit, had ik dat ,kunnen of moeten doen?

Ik moest er door de huidige publiciteit weer aan denken. Ging vervolgens in mijn gedachten eens na de hoeveelste keer het was dat iemand die ik al kende verdacht werd van een levensdelict? En schrok zelf van de uitkomst. De afgelopen 10 jaar is dat zes keer gebeurd. Zes keer 😨. Waarvan twee zelfs voor een meervoudige moord. De jongste dader nog minderjarig, de oudste tegen de zestig. Dat stel dat ik vaak in de wijk tegen kwam. Ze zaten altijd samen op één brommer en ik meestal op de fiets. En steevast zwaaiden ze en riep hij: " Ha wijkagent". Ze kregen relatieproblemen en hij is veroordeeld voor de dood van haar.  Die jongen van in de twintig. Paar keer staaande gehouden voor wat baldadigheid en hangen in portieken. In mijn ogen geen kwade gast. Hij doodde voor wat geld een medemens en werd veroordeeld. Die man,wel bekend met onbegrepen gedrag maar niet echt om bang van te zijn. Hij doodde in een psychose twee medemensen. De laatste keer dat ik hem sprak voor dat gebeurde vertelde hij nog vol trots dat hij rijk ging worden. Hij had ontdekt dat een bekend radioprogramma een tune gebruikte die hij ooit had gecomponeerd en ging een claim indienen. En van dat geld starte hij dan een kledinglijn met kleding die hij zelf ontworpen had. Ik wenste hem nog succes. Die driftkikker die bij een kleine ruzie een klap uitdeelde waarbij het slachtoffer ongelukkig ten val kwam en overleed. De laatste keer dat ik hem ,voor dat incident, zag liet hij trots een kitten zien die hij voor zijn vrouw gekocht had. Steeds als je zoiets hoort schrik je weer, denk je: " Heb ik iets gemist, was dit (door mij) te voorkomen". 
Voordat ik dit stuk tikte heb ik ze allemaal weer door mijn hoofd laten gaan. Veroordeel en verafschuw hun daden en besef tegelijk dat een dader van levensdelict ook zomaar een ,best wel aardige, bekende van je kan zijn.